Als het interview met mij is afgelopen en zij als volgende gast aan de praatshowtafel wordt uitgenodigd, komt ze recht tegenover me te zitten. Het gesprek met haar dat volgt gaat voornamelijk over een rechtszaak die ze voornemens is te voeren tegen roddelbladen. Ook een soort van oorlog maar dan met woorden en camouflage als wapens. Terwijl ze aan het woord is, bekijk ik haar met enige verbazing en komt bij mij de vraag op: “Wat is er nog echt aan haar”. Ze heeft haar haar verlengd met extensions, haar wimpers met kunstwimpers, haar nagels met plaknagels en, klein van stuk als ze is, haar lichaamslengte zo bleek terwijl ze aan tafel plaats nam, met indrukwekkende stilettos. Ze heeft haar lippen laten verdikken met inspuitingen, haar wangen en voorhoofd vrijwel zeker laten verstrakken met fillers of botox. Ik durf niets met stelligheid te zeggen over haar borsten. Die kan ik van buitenaf en zonder nader onderzoek moeilijk beoordelen maar ze lijken me ingrijpend aan- of opgevuld. Ik vermoed dat ook van haar gebit. Wat ik zeker wel kan beoordelen is dat de kleuren die ze op heeft niet oorspronkelijk zijn. Dat geldt voor de kleur van haar haar, het licht roze van haar wangen, het zwart rondom haar ogen en het rood van haar lippen. Toegegeven, het geheel maakt geen onaantrekkelijke indruk. Maar wat een werk moet het s’ochtends zijn als alles er op moet!. En s’avonds, als het er weer af of uit moet!. Waarom doe je als vrouw voortdurend al die moeite voordat je je aan de buitenwereld wilt of durft blootgeven. Na afloop, tijdens een overigens heel plezierig gesprek met haar, vraag ik me op een gegeven moment af hoe ze er uit ziet zonder al die camouflage toeters en bellen en aan welke versie ik de voorkeur zou geven? Eenmaal thuis mijmer ik nog een tijdlang over die vragen en ook over de vraag welk percentage van de vrouwen in minder of meerdere mate doet wat zij doet en wat in de sociale psychologie wordt aangeduid met de term ‘Impression management’, het zoveel mogelijk managen van de indruk die je uiterlijk op anderen wlt maken. Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat zo’n 44% van de vrouwen niet de buitenwereld in wil gaan zonder make-up of ‘verlengingen’. Daarvoor blijken twee beweegredenen. Een is inderdaad camouflage. Onzekerheid of angst over eventuele imperfecties in het eigen uiterlijk wordt gecamoufleerd door make-up, verlengingen of andere aanvullingen. Het andere is verleiding, opgemerkt of gezien te worden, door anderen maar ook door zichzelf, als aantrekkelijk en als neveneffect daarvan zich zelfverzekerder voelen en assertiever of sociaal actiever te kunnen gedragen. Ik ken geen soortgelijk onderzoek in ons land maar verwacht dat het betreffende percentage niet veel lager zal liggen. Denk alleen maar aan de journaalpresentatrices. Die presenteren absoluut nooit op platte schoenen. Ze móeten altijd de hoogte in. Blijkbaar zijn zij en talloze andere vrouwen het eens met zangeres Dolly Parton: “er is niet zoiets als natuurlijke schoonheid”.
Photo by Sam Moqadam on Unsplash
