Er is een Amerikaans-Indiaans gezegde dat luidt: een man is de vader van ieder kind. In de tijd dat ik in de vluchtelingenkampen op de grens van Thailand en Cambodja werkte, heb ik daar meermaals gebruik van gemaakt. De bevolking in de kampen bestond voor het overgrote deel uit vrouwen en kinderen. Veel mannen namen aan de oorlog deel of waren gesneuveld. Om de weinige mannen te betrekken bij de opvoeding van de kinderen, en vooral de jongens, moedigden we ze aan de vaderrol op zich te nemen, ook voor kinderen waarvan ze niet de biologisch vader waren. Want, zo hielden we niet op te benadrukken, ‘een echte man is de vader van ieder kind’. Ik verbeeld me dat het bij een aanzienlijk aantal mannen, ‘hun’ kinderen en moeders positieve invloed heeft gehad. De afgelopen paar weken is gebleken dat juist op het Amerikaanse continent de waarde en opdracht besloten in dit prachtige Native American gezegde, door de machthebbers bij het grofvuil is gezet. De manier waarop kinderen, ook de allerjongsten, van het een op het andere moment van hun ouders werden gescheiden, als weerloze aapjes achter gaas aan hun lot werden overgelaten en, ontredderd, niet eens getroost mochten worden door de aanwezige volwassenen, verdient maar één oordeel: duivels. Zo iets doe je alleen maar als je opzettelijk ouders wil traumatiseren en kinderen in hun toekomstige ontwikkeling blokkeren. Opzettelijk, want het doel is te laten zien hoe een ‘tough guy’ jij wel bent. Het feit dat, onder druk van wereldwijde verontwaardiging, die ‘procedure’ is gestopt, doet niets af aan de gruwelijke constatering dat je als vader die zijn eigen kinderen in de goudgerande watten legt, er geen enkel been in ziet om andermans kinderen emotioneel en fysiek de vernieling in te helpen. Gehechtheid, het verbonden zijn en ons verbonden voelen met mensen om ons heen, is wezenlijk voor ons welzijn, weerbaarheid en geluk. Dat is het op alle leeftijden, maar vooral in de eerste levensjaren. In de periode dat we nog volkomen afhankelijk zijn van volwassenen. Zij zijn onze buffers. Hun taak is het ons te beschermen tegen fysieke en emotionele bedreigingen en de stress die daardoor wordt veroorzaakt. Maar als jonge kinderen van hun eerste hechtingspersonen gescheiden worden, en vooral als die scheiding abrupt en van onvoorspelbare duur is en er zich geen andere hechtingspersonen aandienen, komen ze in chronische angst en stress te verkeren. De overconcentratie van stresshormonen die doorheen hun lichaampjes en hersenen giert, brengt daar schadelijke veranderingen aan, zoals verminderde ontwikkeling van hersencentra die soms wel, maar vaak ook niet meer te herstellen blijkt. De besluitmakers in Washington wisten dit of waren expliciet voor de gevolgen gewaarschuwd. Als je kinderen dan toch zo opoffert en uitsluitend inbindt omdat het in de media geen fraaie plaatjes oplevert, wat voor beleid voer je dan? Een duivelse beleid. Ik ontwaar in Washington niet langer een White House. Enkel een inktzwart, een Black House.
Menu
