In de nacht van 23 op 24 februari 2022 staan Russische troepen op het punt Oekraine binnen te vallen of zijn daarmee al begonnen. Oekraine’s president Vladimir Zelenski, zodra daarover geinformeerd, belt onmiddellijk naar het Kremlin om president Putin te spreken. Maar die houdt zich bij herhaling incommunicado. Erop gokkend dat de oorlog die hij begint maar niet zo wil noemen, hoogstens een paar dagen of weken zal duren en dat Zelenski die niet zal overleven. Niet als president en, hoopt Putin, hopelijk ook niet bij leven. Hoe kan een mens zich vergissen? De oorlog die van Putin geen oorlog mag heten, woedt inmiddels al anderhalf jaar. En de president die allang geen president meer had mogen zijn, zit steviger dan ooit in het zadel, wordt op handen gedragen door bijna zijn totale volk en is een alom bewonderde en gerespecteerde regeringsleider die door veel collega’s niet zelden onvoorwaardelijk wordt gesteund. Sterker nog, ze betitelen hem bij herhaling niet alleen als vechtend voor eigen land en volk, maar ook als voorvechter van de centrale waarden van hun eigen naties en volkeren. Waarden die hij als zijn belangrijkste doelen kort na zijn inauguratie als president aldus verwoordde (let op de volgorde): “En dan zijn er de waarden, de waarden van integriteit en eerlijkheid, van goede manieren en tolerantie, van vrijheid en democratie, van respect voor de wet en privé eigendom, en van respect voor elkaar”. Grote woorden. Maar die bij hem inmiddels ook grote geloofwaardigheid hebben gekregen. Zo groot dat degenen die hem steunen hun lot in zekere zin zelfs in zijn handen lijken te leggen. Zoals de Amerikaanse president Joe Biden of onze eigen premier Mark Rutte. Met hun herhaalde aanbiedingen van omvangrijke materiele steun en morele uitspraken als: “Hoe dan ook, hij moet deze oorlog winnen want met hem staat ook onze wereld op het spel”. Maar kan hij die ook winnen? Hoelang houden Zelenski en de zijnen deze dramatisch ontwrichtende oorlogstoestand vol? Ik meen dat zijn ‘dresscode’, zijn steevast groene legeroutfit, zijn allesomvattende antwoord daarop is: “Solidariteit met de manschappen aan het front, niet aflatende focus op de strijd die door hen en alle gewone Oekrainers met hen, mij zelf inbegrepen, gevoerd en gewonnen zal worden. En deze oproep aan mijn keurig aangeklede collega’s tijdens bijeenkomsten van regeringsleiders: als je hier naast mij in vechttenue wilt staan, doet dat dan vooral ook op het slagveld”. Dresscode als wapen inderdaad. Mogelijk naar het voorbeeld van de Britse premier Winston Churchill die zich tijdens de 2de Wereldoorlog altijd op dezelfde manier als vóóroorlogs aan het publiek toonde, bolhoed op en dikke sigaren paffend. Daarmee geruststellend de oorlog tot zijn ‘business as usual’, gewoon zijn voornaamste taak en opgave van iedere dag, bestempelend. Zelenski gaat nog een stap verder. Hij bezweert pas dan zijn vechttenue voor ‘een net pak’ uit te trekken als oorlog voor Oekraine niet langer ‘usual’ is. Het toont de grote leider in deze kleine man. Ooit acteur had hij in een TV-serie de rol van president. Die rol, zo blijkt nu, was hem altijd al op het lijf geschreven.
.jpg){kind=link}