Op mijn column van vorige week waarin ik betoogde dat sociale media en smartphones meisjes meer schaden dan jongens hebben nogal wat lezers, collega’s en ouders/opvoeders, instemmend gereageerd. Als een meisje angstig, depressief of overstressed raakt neemt ook het risico op zulke emotionele reacties bij haar vriendinnen of kennissen toe. Een sociale media besmettingseffect zeg maar. Bij jongens is van zo’n besmettingseffect nauwelijks sprake. Het bracht mijn Duitse collega Weiss ertoe mijn constatering op de volgende verontrustende wijze aan te vullen: “ Als een vrouw of meisje op sociale media een bericht leest over de verkrachting van een ander van ongeveer van haar eigen leeftijd en omstandigheden, heeft dat een tijdlang een duidelijk negatieve invloed op haar zelfbeeld, op haar vertrouwen in de sociale omgeving en op de speelruimte die ze zichzelf toestaat in haar ontwikkeling als vrouw. Reden waarom een vrouw zelf niet een verkrachtingservaring hoeft mee te maken om het emotioneel ontredderende effect daarvan te ondergaan. Dat effect is groter naarmate ze meer geloof hecht aan gangbare misvattingen of onwaarheden over verkrachting. Zulke onwaarheden zijn onder meer: 1. De meeste vrouwen lokken hun verkrachting zelf uit. Onzin. De werkelijkheid is dat de meeste verkrachtingsslachtoffers zich helemaal niet anders, in de zin van meer uitdagend, kleden of gedragen dan de ‘gemiddelde’ vrouw doet. 2. Geen vrouw kan tegen haar wil verkracht worden. Ook onzin. Er zijn nog altijd mensen die beweren dat verkrachting zonder medewerking van het slachtoffer ’technisch onmogelijk’ is. De werkelijkheid is echter dat tegen een veel sterkere man een vrouw een gevecht maar een bepaalde tijd kan volhouden voordat ze uitgeput en wanhopig raakt. Bovendien gebruiken nogal wat daders de dreiging van een wapen en gebeurt verkrachting niet zelden in een ‘samenwerkingsverband’ van meerdere mannen. Dat vrouwen door hun verzet op te geven zich van het risiko van ernstige mishandeling willen ‘vrijkopen’, mag daarom natuurlijk nooit als vrijwillige medewerking worden opgevat. 3.In iedere vrouw leeft een verborgen verlangen naar ‘met geweld’ genomen te worden’. Opnieuw onzin. Uit onderzoek blijkt dat geweld als verlangen bij vrouwen en meisjes zelden of nooit voorkomt en als het al voorkomt, heeft het veeleer toch een angstaanjagend of bedreigend en geen lustvol karakter. Sexuele fantasieën van vrouwen worden vooral gekenmerkt door tederheid en sensualiteit in plaats van door geweld en agressie. 4. Verkrachting is primair sexuele driftgedreven gedrag. Ook onzin. Het is primair agressie. Het wordt het vaakst gepleegd door mannen die ook op andere gebieden tot agressief of gewelddadig gedrag neigen. Bovendien gebeurt het niet zelden met ‘voorbedachte rade’, het slachtoffer is al tevoren ‘uitgezocht’. Als geweldsmisdrijf is het een poging tot onderwerping, bestraffing of zelfs wraak”. In 1942 schreef de beroemde psycholoog Abraham Maslow verbaasd “hoe vaak in gesprekken onder mannen over arrogante of afstandelijke vrouwen de uitdrukking valt ‘die zouden we eens plat moeten..”, alsof dat de grootst mogelijk gewenste vrouwvernedering is. Overigens, sinds Maslow weten we dat verkrachters geen echte mannen zijn. Want echte mannen herken je aan deze houding: “Take no harm, do no harm” (‘Tolereer geen kwaad, doe geen kwaad’). Nooit en al helemaal niet jegens meisjes.
Menu
