Twee oude vrienden komen elkaar na lange tijd weer tegen. De een ziet er slecht uit, alsof hij ieder moment in tranen kan uitbarsten. Vraagt de ander: “Wat heeft de wereld je toch aangedaan, mijn vriend? Zijn antwoord: “Zal ik je vertellen. Drie weken geleden stierf mijn oom en liet me 40 duizend dollar na”. “Zo, dat is een hoop geld”. “Klopt, maar weet je, twee weken geleden stierf een neef die ik nooit gekend heb en die liet me 85 duizend dollar na.” “Nou zeg, tel je zegeningen zou ik zeggen”. “Wacht, je snapt het niet. Want vorige week stierf mijn oud-tante en van haar erf ik een kwart millioen”. De ander reageert nu echt verbaasd. “Maar waarom kijk je dan zo somber?” Antwoord: “deze week…. helemaal niks!”. Een Amerikaanse collega met wie ik bij tijd en wijle moppen uitwissel, stuurde me deze onlangs. Veelbetekenend had hij achter ‘onderwerp’ in zijn email ‘Thanksgiving! Count your blessings” (tel je zegeningen) getypt. Voor Amerikanen zijn de maanden november en december het ‘Thanksgiving season”. De tijd van het jaar om stil te staan bij de mensen en gebeurtenissen die in positieve zin iets voor je hebben betekend en te besluiten al dan niet aan je erkentelijkheid daarvoor uitdrukking te geven. Wat doet het met ons als we af en toe onze zegeningen tellen en wat doet het met de ander aan wie we onze dankbaarheid daarvoor tonen? Het antwoord: veel. Een paar weken geleden schreef ik op deze plaats dat 60 tot 70% van onze spontane gedachten over ons zelf en de wereld negatief zijn. Meerdere lezers, die zich daarin herkenden, vroegen me wat je daar tegen kunt doen. Het antwoord is precies dit: ga denken aan mensen of dingen die goed voor je zijn of onlangs zijn geweest, zeg daar in stilte ‘dank je’ tegen en besluit om iedere dag weer aan tenminste één ander te laten weten dat je hem of haar erkentelijk voor iets bent. Er is inmiddels een indrukwekkende hoeveelheid onderzoek dat aantoont hoezeer dankbaar of erkentelijk zijn en dat uitdrukken positieve effecten heeft op welbevinden en gezondheid van zowel de ‘dankgever’ als de ‘dankontvanger’. Dat nogal wat mensen desondanks moeite hebben om hun dankbaarheid aan anderen te tonen hangt samen met twee merkwaardige ideeen. Een is dat je dankbaarheid tonen de ander groter maakt en jou kleiner. Het andere is dat door dankbaarheid te tonen je de verplichting aangaat vroeg of laat iets terug te doen. Beide opvattingen zijn onzin. Je dankbaarheid tonen vernedert jou niet, verheft je eerder. En de enige verplichting, voor zover je daar al van kunt spreken die je aangaat als je iets in dank aanvaardt is gewoon dit: bedanken. Vandaar deze tip voor tijdens het kerstdiner: wissel met je tafelgenoten uit aan wie jullie over het afgelopen jaar dank verschuldigd zijn en waarvoor. Geloof me, dat zal een dankbaar kerstmoment blijken te zijn.