Met een zekere regelmaat sturen lezers reacties op een gedachte of practische toepassing die ik in een column aan de orde heb gesteld, waardoor mijn hart even overslaat van enthousiasme. Zoals onlangs deze: “Het is alweer geruime tijd geleden dat ik uw vragenlijst voor het ouder-kind interview naar onze kinderen stuurde. Ze zijn allemaal in de vijftig. Mijn vrouw en ik zitten regelmatig te praten over ons verleden. En dan komt steevast naar voren dat wij onze ouders nog heel wat hadden willen vragen. Uw vragenlijst leek ons een goede aanleiding onze kinderen te vragen of zij óns wat willen vragen voor we dit ondermaanse verlaten. We hoorden hierop niets, enkel van één kind de suggestie om dat misschien wel eens ter sprake te brengen”. Uit ervaring en feedback van andere lezers weet ik inmiddels dat het vaak bij een suggestie blijft. Maar deze keer niet. De briefschrijver vertelt dat hij met vrouw en het hele nageslacht, ruim 20 personen, kort tevoren een weekend in een gelegenheid had doorgebracht. “Wie schetst onze verbazing toen tijdens de avondmaaltijd beamer en scherm verschenen en een groot aantal punten uit de vragenlijst werden geprojecteerd. Mijn vrouw en ik moesten tussen het eten door daarop telkens antwoord geven”. Hij noemt dan onderwerpen uit verleden en heden op die aan de orde kwamen en vertelt daar iets ontroerends bij. Namelijk dat niet alleen de volwassen kinderen heftig geinteresseerd bleken in levensloop en doen en laten van hun (schoon)ouders maar ook de kleinkinderen in dat van hun opa en oma. Na afloop zeiden die zelfs opgetogen hen “zo heel goed te hebben leren kennen”. Zowel kinderen als kleinkinderen uitten daarbij ook verbazing over het feit dat terwijl ze dachten hun (groot)ouders goed te kennen, er toch de nodige zaken waren waarvan ze geen idee hadden gehad. Daarnaast wilden ze ook graag weten of hun (groot)ouders zorgen hadden over de toekomst.Wat ze willen als ze ernstig ziek worden? Hoe ver moet behandeling gaan? Vragen die het de (groot)ouders mogelijk maakten nog eens uit te leggen wat ze in hun wilsverklaring hadden opgenomen. De briefschrijver sluit zijn relaas als volgt af: “Het was dankzij dit alles een heel bizonder weekend dat we niet gauw zullen vergeten”. Reden voor mij om deze column af te sluiten met de complimenten aan deze familie waarin de verschillende generaties in staat zijn gebleken op zo’n waarden- en waardevolle manier met elkaar in gesprek te gaan. En met de hoop te uiten dat meer families zich daardoor geinspireerd voelen om in 2022 hun voorbeeld te volgen. Want met Kerst of Oudjaar nu is dat door de harde lockdown vrijwel onmogelijk geworden. Tenzij misschien via beeldverbinding. (Ik onderzoek nog of dit gezien de aard van veel vragen wel wijs is om te doen). Maar hoe dan ook, met elkaar als familie afspreken om in het nieuwe jaar een keer zo met elkaar in gesprek te gaan, kan bewerkstelligen dat een beroerd begin toch een heel kostbaar vervolg krijgt.
Photo by Nathan Anderson on Unsplash