Afgelopen zaterdag bij de taxi standplaats voor het Gare du Nord in Parijs. Eindelijk staan we, mijn vrouw en ik, bij de voorste taxi. Op de vraag van de chauffeur waarheen antwoord ik: “Chantilly, Place de la Gare” (Stationsplein). Alsof ik iets verbazingwekkends vraag, herhaalt hij recht voor zich uitkijkend met zware stem mijn klanken. En knikt daarbij alsof er iets naar de juiste plaats in zijn voorbrein moet rollen. “Combien monsieur?”(Hoeveel meneer), vraag ik deemoedig. Hopend dat het mee zal vallen. Waarop hij reageert door op het navigatieschermpje vóór zich te gaan scrollen. Dat duurt een tijd, alsof hij dit ritverzoek nog niet vaak heeft gehad. Dan komt het verlossende bedrag: “Cinquante” (50) Dat valt alleszins mee gezien onze eerdere ervaringen met Parijse taxi’s.
We verblijven regelmatig in Chantilly sinds we ooit toestemming hebben gekregen om in het archief van het kasteel daar gegevens te verzamelen. De eerste keer voor een studie en boekpublicatie over de raadselachtige dood in 1830 van de laatste prins van Condé, eigenaar van het enorme kasteel-en landgoederencomplex. Was het moord, zelfdoding of iets anders? Wij menen dat raadsel overtuigend te hebben opgelost in ons boek ‘De Macht van een Maitresse. Hoe passie en politiek de laatste prins fataal werden’. We komen nu in Chantilly voor een ander ‘Condé’raadsel. Wie is in 1804 verantwoordelijk geweest voor de executie, zonder enige vorm van proces, van de zoon van die laatste prins? Napoleon? Eén van zijn generaals op eigen gezag? Of was het een vergissing? De geschiedenis van Frankrijk zou mogelijk op belangrijke punten een ander verloop hebben gehad als de waarheid van beide doodsoorzaken indertijd onderzocht zou zijn geweest. Vanuit Chantilly gaan we soms ook naar Parijs om in de Bibliotheque Nationale te zoeken naar mogelijk relevante documenten. Inmiddels in de taxi ingestapt en op weg, wisselen we onze aantekeningen uit en letten daarbij nauwelijks op de omgeving. Dat de rit langer duurt dan verwacht verbaast ons niet gezien de enorme drukte. Evenmin dat de chauffeur veelal wegen neemt die we niet herkennen. Totdat hij plotseling de auto aan de kant zet en voor zich uitwijzend zegt “C’est ici” (Hier is het). “Hè?” is onze opperste verbazing. Er is in de verste verste geen station of stationsplein van Chantilly te bekennen. Wel een smalle onbewijzerde metroingang. Voor ons reden te blijven herhalen tegen een chauffeur die alsmaar bozer wordt, dat dit Chantilly niet is. Het is ons werkelijk een raadsel hoe dit probleem heeft kunnen ontstaan. Totdat hij opeens woedend zijn navigatie-scherm uit de houder rukt en, daarop heftig tikkend, ons wijst op de naam Gentilly. Het blijkt inderdaad een metrostation. Precies aan de andere kant van Parijs, 63 kilometer van Chantilly. We hebben al onze psychologische tuigage moeten heisen om te voorkomen dat er een uit de handlopend conflict zou ontstaan. En te bereiken dat er een wederzijds enigszins aanvaardbare ritprijs werd overeengekomen ons toch naar Chantilly te brengen. Om verder te werken aan de oplossing van dat andere raadsel.